Het was een hectische dag voor mij, tot 19.00 uur gewerkt, thuis komen omkleden en naar de les,
Ik was nog niet tot een fatsoenlijke begroeting met Saar toegekomen.
Saar zat achterin en had een beetje overgegeven, tijdens de les had ze er geen hinder van.
Saar heeft het goed gedaan, ik merk zelf ook dat het welke week beter gaat.
Aan het eind van de les is er altijd een speel moment.
Saar zat nog voor mij en er kwam een vreemde man achter mij staan, Saar nam plaats tussen mij en de man en begon hard te blaffen. Dit was niet ingestudeerd, ze deed het spontaan.
Wat voelt dat veilig, dat er niemand meer zomaar achterlangs mij kan komen om me lastig te vallen.
Saar wordt steeds meer mijn hond, we hebben een heel goed contact. De blik in haar ogen zeggen meer dan zoveel woorden.
Ook tijdens het uitlaten, kan ze ook al loop ze een heel eind verder langs het water contact met me houden, door even halt te houden en naar me te kijken.
Na tig pogingen heb ik het eindelijk voor elkaar om een filmpje te plaatsen, ik hoop dat er nog vele zullen volgen en dat van iets betere kwaliteit, hier stond ik met een bal , Saar haar lijn en schoenen in mijn hand, en met de nadere hand de telefoon en met mijn voeten in het water, hoe moeilijk kan je het jezelf maken.
Dit is dus niet direct met een vaste hand gefilmd.
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderenTja, daar is dus iets mis gegaan. Mijn opmerking stond er twee keer, dus heb ik er eentje verwijderd, blijkt er ineens geen meer te staan...
BeantwoordenVerwijderenJe zult weten dat je een StaBIJ hebt, Monique. Soms is het zo erg, dat je als baasje niet weg kunt, omdat de hond je te zeer mist. Jan en Rob worden er wel eens kriegelig van, als ik weg ben en zij op de honden 'passen'. Amy kan dan erg jammeren en daar worden ze niet blij van. Aike weet intussen wel dat ik toch weer terugkom. Amy zal het ook wel een keer leren!
We hebben ook slimme hondjes gelukkig, dus leren ze snel genoeg dat we weer terug komen.
Groetjes uit het Duivense, Josette